Het is zover: behoudens (om er maar eens wat stijf taalgebruik tegenaan te smijten), behoudens onvoorziene omstandigheden dus, zal dit mijn laatste blogbijdrage vanop Chinese bodem zijn. En moeten we daar nu blij om zijn? Welja, da's altijd zo'n beetje een dubbel gevoel, hé. Enerzijds is het mooi geweest, en zie ik er geweldig naar uit de geliefden thuis terug te zien. Misschien wel de mama in het bijzonder. Die mag wellicht weer op haar gemak zijn voor een jaartje ofzo. En anderzijds is het weer zo'n beetje 'back to reality'. En dan volgt een diepe en welgemeende zucht. Pffff... Vluchten kan niet meer. Vliegen nog wel. Iets na middernacht - wat een uur - begint de vliegmarathon. Het zij zo.

Maar goed, reden genoeg dus om er nog enkele uurtjes ten volle voor te gaan. Straks, rond het middaguur, geef ik de sleutel af van mijn tijdelijk paradijsje met de zachtste matras, hoofdkussen en donsdeken aller tijden. Als ik ooit mag reïncarneren, dan graag als een eendje.
Nog net voldoende tijd dus om het souvenir-jachtseizoen voor geopend te verklaren. Altijd een spannende bezigheid. Benieuwd hoe dat afbieden gaat verlopen nu ik nog maar tot 3 kan tellen.
Nog een laatste keer genieten van de prachtige en alom gekende Shanghaiaanse skyline-by-night. Die in het echt duidelijk niet moet onderdoen voor de wijdverspreide plaatjes op internet, waarvan ik altijd vermoedde dat Photoshop ferm had toegeslagen. Niet dus, zo blijkt nu.
Nog een laatste keer via allerhande truckjes moeten proberen onthouden hoe ik mijn weg terug naar het hotel moet vinden (naar links aan dat grijze gebouw waarvan dat laatste chinees teken op een dakje gelijkt, maar dan met nog 2 stokjes naar rechts, en nog een krulletje van linksboven naar rechtsonder, dat rechtsonder een klein beetje méér naar buiten draait... ).
Nog een laatste keer die heerlijke en vaak onweerstaanbare geuren opsnuiven van al dat lekkers dat zomaar op straat te grabbel wordt gegooid. Ik wou dat ik d'er nen foto kon van nemen ofzo. De morele druk en verplichting om dagelijks mijn portie noedels of consoorten te prepareren is nu echt wel torenhoog. En ik kan nu juist zo goed met stokskes eten... Let op de term "nu juist".

Maar was het dan allemaal zo perfect? Welnee, soms verre van. De Chinezen zijn een nogal stug volkje met soms bizarre - degoutante - gewoontes. Om maar te beginnen met hun eeuwige gerochel, geschraap, gespuug en gesnuif wat ze toch zo graag en zo vol overtuiging en overgave demonstreren. Om de creeps van te krijgen. Ik bespaar u de details. 'k Heb just ontbeten. Eten en gesmak en geslurp. Niet het eerste zonder dat laatste. Ook al valt daar nog enigszins mee te leven. Maar niet als ze naast me zitten op een trein. Voor uuuuuren. En een sjiek tussen hun kiezen hebben. 'Zen' blijven is dan de boodschap. Zo zen als het maar kan. Luidop boeren. Luidop niezen. Luidop geeuwen. Ik vergeet er wellicht nog een paar. Alles kan. Alles mag. Zolang het maar voldoende decibels oplevert. Je kan hen bezwaarlijk kieszakken noemen. Zou nog een compliment voor ze zijn. Zwijns. Dat zijn het. Nie meer. En nie minder. Al las ik ooit ergens op internet : "Op reis moet je je er voortdurend van bewust zijn dat je als gast in een land verblijft waar men nu eenmaal andere omgangsvormen en andere gewoontes kent. Dat is niet afwijkend, jij gedraagt je afwijkend". Blablabla. Dus ja. 't Is weer allemaal mijn schuld. ?

Enfin. Voor wie het zich dus nog mocht afvragen: rondreizen zonder enige kennis van het Chinees is perfect mogelijk. Alle waarschuwingen en zotverklaringen ten spijt. En in geval van nood is er altijd wel een Chinees studentje dat je al een tijdje verlegen stond te beloeren, en maar al te blij is dat het zijn of haar kennis van het Engels mag bovenhalen of je op sleeptouw mag nemen.
Of ze nemen gewoon hun vertaal-app erbij, staan er vervolgens iets luidkeels in te schreeuwen, en mag je uiteindelijk lezen wat al die heisa wel mocht betekenen. Hilarische toestanden soms, want die apps zijn ook niet feilloos. Maar vaak ook een redder in nood. We leven wij nu eenmaal in een moderne maatschappij.
En voor de rest? Welja, voor de rest miste ik wel een beetje het contact met de plaatselijke bevolking. Je weet wel: nen doodgewone 'buenas dias' dus, met net dat tikkeltje méér. China is op dat vlak duidelijk geen Brazilië. Of Cuba. Om er maar een paar te noemen. En Chinees geen Spaans of Portugees. Zoveel mag duidelijk zijn. Niet zo exotisch klinkend of zelfs ogend ook. Maar toch behoorlijk indrukwekkend en veelzijdig.
En zou ik hier ooit nog willen terugkeren? Ja. Volmondig zelfs. Maar eerst verder mijn lijstje afwerken. We willen nog niet onmiddellijk in herhaling vallen, hé?

So, see you, guys. Een selectie foto's die volgt heel binnenkort. Of gewoon binnenkort, tout court. No pressure.
Leest u volgend jaar terug mee?

S x