Ik ben er helemaal klaar voor. Voor de 19u van Yangshuo-Shanghai. 19 uur en 27 minuten om precies te zijn. En zij die mijn blog vanaf het prille begin meegevolgd hebben, weten intussen dat Shanghai de eindbestemming is. Schandalig, hé? Maar eerst nog een paar uur pendelen richting vertrekstation in Guilin - zo'n 90 kilometer verderop - want niet iedere stad heeft een station met treinen naar eender welke bestemming. Om u een duidelijker beeld te geven, hierbij het Belgisch scenario: eerst te voet met pak en zak naar het busstation aan Brugge statie strompelen (aan een taxi-chauffeur krijg je dat toch van zijn levens niet deftig uitgelegd), dan de bus van Brugge naar Gent (GPS: check), vervolgens de trein van Gent naar Brussel, om ten slotte de TGV vanuit Brussel naar - kweetnie, hoe ver geraak je in 19u - Zuid-Afrika ofzo te nemen. En als dat allemaal volgens plan verlopen is, gaan we met onze TGV nog eens heel laconiek opnieuw voorbij beginpunt Brugge tuffen. En misschien wel zwaaien naar de lieve mensen die zopas net aan hetzelfde traject als ik zijn begonnen. Ik zeg persoonlijk ook altijd: waarom gemakkelijk als moeilijk ook kan ?

En om het helemáál eenvoudig te maken heeft elke dorp of stad met enig aanzien ook nog eens minstens 3 bus-of treinstations (Brussel, Brussel-Noord en Brussel-Zuid), die - om het nóg gemakkelijker te maken - dan ook nog eens mijlenver uit mekaar liggen. Dus als je uiteindelijk ergens met pak en rugzak arriveert en je merkt tot je grote ontsteltenis dat je trein of bus niet wordt geafficheerd, mag je beginnen hyperventileren. Schrijf het maar op je buik vandaag nog te geraken waar je wél had moeten zijn. Maar so far, so good. Om maar te zeggen, ik kan de 4 windstreken intussen ook al afratelen. In 't Chinees zowaar. Voortaan spreek ik dus enkel nog over Brussel, BrusselBei en BrusselNan.

Op weg naar de final destination dus. Een snelle berekening maakt dus dat ik nu nog (heel even) vertoef op mijn voorlaatste bestemming, zijnde Yangshuo. Corrigeer me als ik fout ben. Maar wát voor een voorlaatste bestemming. Een ultramodern, levend en levendig stadscentrum. Tikkeltje toeristisch, maar dat mag. ?én en al kerstsfeer, you hate it or you love it - dat heel Amerikaans oogt en aanvoelt, inclusief schreeuwerige lichtreclames, de McDonald naast de Pizzahut, en de KFC naast de Starbucks, en al dit schoons netjes neergeplant te midden van het fenomenale Karst-gebergte. Ik ben fan. Restaurants ook van allerhande nationale keukens. Behalve 'die van ons'. Mijn potje moet ik dus nog zelf koken. 't Is te zeggen: een potje instant-noodles kopen en er kokend water over gieten. Maar toch. Dat water warmt zijn eigen niet op. Supermarkten - in allerhande formaat - zijn er trouwens in overvloed. Da's ook haast de enige winkel met Engels - of Engels ogend - opschrift, waar u weet waar u aan toe bent als u de deur opent: in een supermarket. Of zo u wil: surpermarket, suupemarket, en éénmaal zelfs spermarket. Maar ze hadden er in elk geval m'n lievelings-noodles, dus dat zat wel goed. Want het is niet altijd vanzelfsprekend te weten op de drempel van wélk gebouw je nu precies staat. Vooral in het begin, toen alles nog totaal onbekend terrein was, en de (figuurlijke) honger naar kennis nog groot was (nu lijk ik op dat vlak al wat 'geacclimatiseerd'). Daar stond je dan voor een gebouw, met enkel Chinese tekens. Cijfers ook wel, wat kon wijzen op prijzen, of openingsuren. Je haast luidop afvragend wat er achter de gevel van dit mooie gebouw zou mogen schuilen. Een museum? Of een postkantoor? De dienst voor toerisme? Toch even binnnenpiepen dan maar. A, nen coiffeur... En hupla, weg zijn wij.

Maar goed, de klok tikt genadeloos verder. Bijna tijd om uit te checken uit een Youth Hostel naar mijn hart (de term 'jeugd' is een nogal rekbaar begrip in een reizigers-context). Leuke mensen ontmoet. Spaans en zelfs Zweeds mogen klappen. Weliswaar nog steeds geen letter Nederlands. Tijd ook om afscheid te nemen van mijn Queensize-bed, van 5 meter op 5. Of zo leek het althans. Waarin ik vorige nacht als een blok in slaap ben gevallen. Wellicht na mijn heroïsche fietstocht. Overlevingstocht op een hindernissenparcours eigenlijk, want in het verkeer mag en kan hier alles. Na de eerste paar hectische kilometers temidden de ochtendspits kan weliswaar probleemloos overgeschakeld worden op de Genieten-modus. Met hoofdletter. Maar ik kan het nog navertellen, dus no problemo. En ook een beetje dankzij de uitputtingsslag van zo'n 800 marmeren treden richting het feeërieke uitzicht vanop Moon Hill. U moet maar eens Googelen. Ik ben er nog steeds sprakeloos van. Vandaar.

Zo. Tot over enkele dagen voor een - wellicht - laatste groet uit Shanghai, China.

S x