Achttien uur op een 'hard seat' op een nachttrein. Het hoeven niet altijd (afgelaste) vliegers te zijn. 't Is ook een manier om je van punt A naar punt B te verplaatsen. Er kruipt enkel wat meer tijd in. Dat een mens dan niet meteen als een dartel veulentje van de trein huppelt, dat is dan maar zo. Achttien uur dus op een harde zetel, zonder verstelbare rugleuning, met z'n drieën knusjes naast mekaar geklasseerd, terwijl er eigenlijk feitelijk maar net plaats is voor 2. Ik had er op reizigersforums al wat onheilspellende verhalen over gelezen. Maar mijn nieuwsgierigheid heeft uiteindelijk de bovenhand gehaald. Al klinkt het al bij al veel erger dan het was. Na enkele opeenvolgende nachten op stenen matrassen en betonnen hoofdkussens (Welcome to China!) is een mens zijn lichaam precies wel tegen één en ander bestand. 't Zijn allemaal trunten.

Kan het allemaal niet wat sneller, hoor ik u denken? Jawel, dat kan. Er zoeven hier haast supersonische treinen rond die er maar de helft van de tijd over doen. Of nog minder zelfs. Ook een optie. Al riskeer je dan in het holst van de nacht op een godverlaten perron en zonder pardon van de trein gebonjourd te worden. Hoeft niet persé voor mij. Het is al geen sinecure om je overdag deftig te kunnen oriënteren en je weg ergens te vinden, laat staan in het pikkedonker. En ook al heeft China misschien de trofee van 'allerveiligste land aller tijden' op zijn schouw staan prijken, het is nog geen reden om nonchalant te beginnen doen. Daarnaast, meteen ook de kans om nog een overnachting uit te sparen én terwijl van het unieke voorbijscheurende landschap te genieten. Én ook nog eens een vastendag in te lassen, want ik vertik het op zo'n trein de toiletten op te zoeken. Ik ga liever op mijn gemak naar 't gemak, zeg maar.

En kan het allemaal niet wat comfortabeler ? Jawel, ook dat kan. Er zijn ook slaapwagons, waar je je coupé dan deelt met 3 of 5 room-mates. Naargelang. Ik heb dus gegokt op een goedkopere, minder comfortabele versie. Netjes tussen het 'gewone' volk, studenten en dies meer, die als losgelaten en uitgehongerd wild de trein bestormden - geen idee waarom, het zijn nota bene genummerde en gereserveerde plaatsen - geladen met kilo's en liters (ik overdrijf niet) voedsel en drank. Alsof hen een survivaltocht te wachten staat. En dat is het eigenlijk ook wel een klein beetje. Een soort van Dodentocht, maar dan niet te voet: je probeert de klok rond wakker te blijven. Check. Maar deze keer zónder je voeten (en in dit geval eender welk ander lichaamsdeel) te bougeren. Ook check. Lekker cosy als sardientjes naast mekaar gestapeld. Of na verloop van tijd: op mekaar, door mekaar, rond mekaar. Er wordt wat afgewriemeld, tijdens zo'n nachtelijke uren. Allemaal in de hoop toch maar één oog te kunnen dichtdoen. Twee ogen zou al helemaal Utopia zijn. Trouwens, dat tweede oog houd ik liever gericht op mijn spullen. You never know. Maar goed, er staan me nu 4 dagen recup te wachten, om vervolgens dezelfde beproeving nogmaals te doorstaan. Negentien uur dan. De generale repetitie zit er alvast op.

Maar we lopen wat vooruit op de tijd. First things first. Zopas aangekomen in Yangshuo. U volgt maar mee op de kaart.
Vorige bestemming: Lijiang, met zijn geplaveide en heuvelachtig historisch stadscentrum. Opnieuw Unesco-werelderfgoed. Ik kan er ook niet aan doen. Ze lijken er hier een abonnement op te hebben.
Wat een heerlijke verkeersvrije oase te midden van dit hectische land. Een stukje rustgevend Chinatown binnen China, als het ware. Zelfs mijn longen konden weer even opgelucht ademhalen.

En er daarna ook nog een paar verrassings-uitstapjes tegen aan gesmeten. 'Verrassing', want wát je van thuis uit ook zo secuur hebt voorbereid, als je hier in je eentje een lokale bus durft te nemen, dan kom steevast wel weer ergens anders uit dan je in gedachten had. Één: omdat de verkeers- en andere borden hier Chinees zijn voor mij (haha). En twee: omdat ik niet ten allen tijde met een gsm/gps wil rondlopen. Nen echte reiziger gebruikt een kompas. En een papieren wegenkaart. Nèg. Maar soms moet ook een echte reiziger eens zijn trots opzij kunnen schuiven. Ik zat naar mijn gevoel al een stuk langer op de bus dan wat de voorziene afstand liet uitschijnen, en mijn gps gaf me uiteindelijk gelijk. En er zat bovendien nog verdacht weinig volk op de bus ook, zich wellicht afvragend wat die vreemde eend in de bijt van plan was. Er allemaal een beetje etnisch-minderheid-achtig-uitziend ook. Een beetje scary zelfs. Alsof ik in geen bus, maar in een tijdscapsule was beland. Je weet wel, met van die grote manden op hun rug, lange houten zelfgekapte wandelstokken, geitenwollen sokken, zelfgeborduurde kledij enzo, wellicht op weg naar hun bergdorp, nog net vóór einde beschaving. Want er reed ten slotte een bus naartoe en er was nog gps-ontvangst. Mijn fantasie sloeg wellicht onnodig op hol. Maar misschien toch best mijn biezen pakken. Je weet maar nooit dat ze me die avond in hun hutsepot zouden willen draaien. Of wat doen die etnische minderheden zoal? Aan botjes peuzelen? Of peperkoeken huisjes bouwen? Shit. Of wie was dat?

Zo. U bent weer volledig mee. Tijd voor een heerlijke warme douche. En dan richting spijkerbed ofzo. Kwestie van de spieren niet al teveel te bruskeren.

S x