De rust lijkt wat teruggekeerd te zijn, na deze hectische Nationale Week. Mijn tijdelijke landgenoten zijn terug aan het werk, en hun kindjes zitten opnieuw op de schoolbanken. Alhoewel, rust... dat zal hier wel altijd een relatief begrip blijven.
De uniformen en hun parlofoons daarentegen, dat was blijkbaar geen tijdelijk fenomeen. Ook nu nog duiken ze op waar je ze het minst zou verwachten. Overal dus. Zoals in het treinstation bijvoorbeeld. Veel te vroeg dag, en net lichtjes aan het indommelen. En dan plots vanuit onverwachte hoek een luidkeelse schreeuw. Niemand rent in paniek naar buiten. Geen brand dus. Een bom al evenmin. Wellicht mag je gewoon niet indommelen in een treinstation.
Wat ook niet mag is 'DE LIJN' overschrijden bij het wachten op een aankomende trein. Riskeer je dit toch, dan heb je gegarandeerd opnieuw prijs: een parlofoon naast je oren en een mini-hartaanval. Van 't verschot alleen al zou je recht onder een trein springen. Maar dan meteen ook die verontschuldigende ontwijkende blik. En zo zijn eenieders zonden meteen weer vergeven. Want als ze nu iets roepen, zeggen of gewoon maar fluisteren. Maakt echt wel weinig uit voor mij, hoor. Nog steeds versta ik geen fluit van hun eeuwig geblaat en gemekker. Tot 3 tellen, lukt dan weer wel. Dankzij de jonge schoolmeisjes. Met de blozende kaakskes. En de aarzelende vraag: "picture of you and me?" JIE - AR - SAN ! En hupla, verblind door de flash en doof van het geschreeuw, maar de foto is in elk geval een feit. O wat is het fijn, om blanke westerling te zijn. Mijn handtekening hebben ze blijkbaar nog niet van doen. Als dank voor deze daad van barmhartigheid volgt een verplichte degustatie van al het lekkers dat ze gekocht hebben. Met de nodige tekst en uitleg. Alweer zo klaar als pompwater voor mij... Niet dat je hier ook maar ooit de kans zou krijgen om te komen van de honger. China lijkt één groot foodtruck-festival te zijn.
Aan lekker, veel en zelfs gezond eten dus geen gebrek. Gelukkig maal ik mijn dagelijkse portie wandelkilometerkes er hondstrouw door, kwestie van de hoeveelheid opgedane en verbrande calorieën netjes op peil te houden. Niet dat het er elke dag buitensporig aan toe hoeft te gaan. Helemaal niet zelfs. De instant-noodles(soep), in alle geuren, kleuren en smaken gaan hier als zoete broodjes over de toonbank. En gezien warm water ten allen tijde en overal beschikbaar is, geef ik me maar al te graag (en steeds grager) ook eens over aan dat gezond(er) alternatief. Om maar te zeggen: when in Rome, do as the Romans do.

Nu, om nog even terug te komen op die drukte van de voorbije week. Die had zo ook wel zijn voordelen, natuurlijk. Bij het zoeken naar de een of andere bezienswaardigheid bijvoorbeeld. Bussen, treinen of metro's brengen je weliswaar een ferm stuk in de richting van je uiteindelijke doel, maar stoppen uiteraard niet altijd vlak 'voor de deur'. Gewoon afwachten tot de grote meerderheid recht veert dus, en heel subtiel de mensenzee volgen. Succes gegarandeerd. Slechts één keer hadden mijn voorgangers beslist eerst een massale sanitaire stop in te lassen. Kan gebeuren. Tijd om mijn joker in te zetten weliswaar, want je gaat hier écht niet zomaar uit vrije wil naar een openbaar toilet. Niet in het station, niet in de luchthaven. Echt wel nievrans... Dan maar ongemerkt een andere bende stalken, die me in één ruk bracht waar ik moest zijn: bij het wereldvermaarde Terracotta-leger, zowaar. Opnieuw een adembenemend staaltje van cultureel werelderfgoed.
Wat mij betreft heel het stadje Xi'an trouwens. Heel gezellig. Leuk hotelletje ook. Voor de eerste keer sedert 9 dagen zelfs Nederlands horen spreken. Eigenlijk Engels, maar met Nederlands accent. Eigenlijk Nederlands dus. "Could we have a plastic bag, because we have some bread 'over'? " Fantastisch toch, die Nederlanders, om zelfs zó ver van huis, ook nog aan de eendjes in het park te denken? Toch?

Intussen zijn we het regenachtige Xi'an ontvlucht, en zijn we deze morgen beland en zelfs géland in Lijiang. Dat laatste heeft maar weinig gescheeld, na een afgelaste vlucht en 20 keer van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, toch een andere vlucht met zelfde bestemming uit de brand kunnen slepen. Wat een gedoe om dat uitgelegd te krijgen, maar we zijn waar we wouden zijn: zo'n 2000 km verder zuidwaarts, al een stuk in de richting van tropisch weer en dito temperaturen dus. Of toch in elk geval warmere regen.
Maar meer over mijn nieuwe bestemming bij een volgende editie. Mijn soep is aan het overkoken.

S x