Peking is één groot pretpark. Niet alleen zijn er talloze 'attracties', die je trouwens onmogelijk in een tijdsspanne van 2,5 dagen geplooid kan krijgen. Maar overal moet je ook nog eens in eindeloos lange rijen staan aanschuiven. Veel heeft uiteraard te maken met hun Nationale feestdag, die híer officieel 3 dagen, en officieus 7 dagen duurt. Dus al wie het kan plakt er nog een 4-tal dagen tegenaan. En blijkbaar kan ieder het, want ik ben hier alle 1 miljard Chinezen al minstens een paar keer tegen het lijf gelopen. Letterlijk ook. Want ze zijn hier nogal principieel wat het éénrichtingsverkeer op den trottoir betreft. Geen evidentie voor iemand die nogal eens tegen de stroom in durft te zwemmen. Ik zal mijn tactiek op dat vlak wat moeten bijschaven, lijkt me. Ik heb het misschien niet zo voor pretparken, maar voor kermissen en botsauto's al evenmin.
Druk-druk-druk ook op de fameuze Chinese Muur (check, opnieuw een wereldwondertje dat van mijn Bucket-list kan geschrapt worden). Opnieuw knusjes omringd door datzelfde miljard spleetogen. De ruim 6000 kilometer op m'n eigen tempo afhaspelen zat er helaas niet in. Want hier is het blijkbaar een ongeschreven wet dat je steeds met zoveel mensen naast mekaar moet lopen als het pad of de weg breed is. En de traagste bepaalt het tempo. Zo is het. Maar niet slecht misschien om voor deze ene keer netjes omsingeld te zijn door al die kruipende slakken. Of je waaide zó de trappen van die kronkelende draak af. Happen naar adem dus, daarboven. Of eigenlijk gewoon doodweg adembenemend.

En om alle drukte tijdens deze hoogdagen wat in goede banen te leiden, staat de 'geuniformiseerde' Chinese medemens op elke mogelijke hoek, straat of plein naar de losgebroken menigte met vlaggen te zwaaien en als leeuwen door parlofoons te brullen : CHANG ! FUUNG ! WANG ! PANG PANG PANG ! HAAAAAAAAA ! (met dat laatste lijken ze elke zin steevast af te sluiten). Geen mens die onder de indruk is of geïntimideerd lijkt en ieder doet rustig verder zijn ding. Behalve dit puppytje hier dat deze tirannnen met grote ogen aankijkt, zich luidop afvragend waar het deze scheldtirade aan te danken heeft. Maar wellicht fluisterden ze gewoon: "Kom, kom, lieve kindjes. Braafjes aansluiten, alstublieft". Het is toch even wennen, die harde klanken, in combinatie met de oplopende decibels. Je zou zó geneigd zijn te denken dat heel China ambras heeft met elkaar.
Maar ze zijn zo lief, meneer. Je zou ze zó meenemen naar huis. Meeneem-chineeskes als het ware.

Intussen zijn we al 1, en binnenkort 2, haltes verder. Op dit ogenblik nog in het koele, kille, uitgeregende en zeiknatte Pingyao. Morgen ga ik, samen met dit hondenweer in het kwadraat, richting Xi'an. Na 3 uur in de gutsende regen vandaag heb ik mezelf beloond met een medaille, standbeeld én kop dampende koffie. Astemblief ! Dit laatste vooral omdat de thee zo zoetjesaan mijn strot uit komt.

En voor de rest ben ik toch ook al een paar keer bij 'de Chinees' gaan eten. Decadente levensstijl. Ik weet het. Terwijl je bij 'onze ' Chinees gewoon een nummertje kiest ( voor mij de 37, alstublieft, met noedels en liefst niet te pikant), krijg je hier merendeels de verrassingsmenu-van-de-dag. 't Is te zeggen: een menukaart met enkel Chinese tekens en wat cijfers. Die laatste zijn dan wel weer gewoon 'onze' cijfers. De prijzen in dit geval. Weet je niet wat je tussen de kiezen zal krijgen, je weet in elk geval wel wat het je zal kosten. Entwa van niets in elk geval. En dan wijs je iets aan "op goed geluk". Of probeer je een vis na te bootsen door eerst aan je tafel crawl te zwemmen, en vervolgens "blub blub" te zeggen. Weinig succesvol, dat laatste. Want dan krijg je eindeljk toch nog iets caoutchou-achtigs dat ligt te zwemmen (aha!) in de één of andere vuurspuwende saus. Maar met wat geluk staan er van die groezelige fotookes op, en kan je één en ander aanwijzen. Al blijkt dat geluk ook vaak van korte duur. Want dan kijk je heel hoopvol en vervolgens teleurstellend met wat ze uiteindelijk aan komen draven. En kan je enkel maar concluderen dat de garçon ofwel blind is, ofwel zelf geen chinees kan lezen.

Zo, voor zover deze monoloog. 't Is voor mij tenslotte ook zondag slash rustdag.

S x