Ondergetekende probeert áltijd en overal op tijd te zijn. British Airways niet. Punt. British Airways is koppig. En principieel. Té principieel. U oordeelt maar zelf: twee arme stakkers werden prompt geweigerd op de vlucht London-Peking wegens ocharme - enkele minuten te lang heen en weer gehold tussen het kluwen van gates en terminals, en dus enkele minuten te laat. Okee, ergens moet een grens getrokken worden. Dat hun bagage die al lang en god-mag-weten-waar in het vliegdekruim ligt (lees als: vlieg-dek-ruim, niet: vlieg-de-kruim) mede gediskwalificeerd wordt, hoort er ook bij. Bagage mag niet alleen vliegen. Zo is dit. Om veiligheidsredenen. En dat die niet in één-twee-drie terug te vinden is, dat ook. Maar anderhalf uur om de bagage van de 2 onfortuinlijken terug te vinden? Versus een mogelijke vertraging van een paar minuten... U zal mijn ergernis straks wel wat beter begrijpen.

Soit. Geen drama uiteraard, dit oponthoud. Bezighouderij zat op de vlieger: eten, schaapkes tellen, filmke kijken, stijve nek weer rechttrekken, stiekem het fleece-dekentje van de nietsvermoedende buurman proberen inpikken, .... En even later nog eens hetzelfde verhaal. Eat, try-to-sleep and repeat dus. Nog maar eens snuisteren in het Disneyfilm-aanbod dan maar. Frozen, viel deze keer in de prijzen én smaak. Perfect passend in de hele context trouwens. Want zo verlaat je een airco-vlieger nu eenmaal : vervrozen en tot in de diepste porie van je lijf onderkoeld. Ik ga er nooit aan wennen.

Maar de gedachte alleen al aan de spoedige hereniging met flip & flop en iets Tshirt- en shortachtig (het kan nog nét) deden de innerlijke temperatuur prompt al wat stijgen. En nog even later brak zelfs het zweet me zowaar helemaal uit... Toen we nog met 4 overschoten aan de bagageband. En er nog slechts 1 koffer op de band tuimelde. Niet de mijne. Miljaarde!

Niet verloren, maar met 1 dag vertraging te verwachten én persoonlijk afgeleverd, wist men me op het hart te drukken. In perfect Engels, zowaar. "Tomorrow, same time, other flight" dus. Ik ga er mijn slaap voorlopig niet voor laten. Tomorrow is inderdaad another day.

Ook al denk ik: Iets van bagage. En alleen reizen. En principes. Enzo.

Een paar uur later en 30 pond schadevergoeding rijker (voor een tube tandpasta en gouden tandenborstel) stond ik al op het plein van de Hemelse Vrede ofte het Tian A'men-plein. Ronkende namen, me dunkt.

Ofte, stilstaan is achteruit gaan.

Zo, u bent weer even up-to-date. Tot over enkele dagen voor een langere en wellicht al betere impressie. Chinezenland is ten slotte nog maar enkele uren pril voor mij. Maar er lijkt alvast iets moois in de maak. Dat wel.

S x