Een laatste blik op Shanghai

Het is zover: behoudens (om er maar eens wat stijf taalgebruik tegenaan te smijten), behoudens onvoorziene omstandigheden dus, zal dit mijn laatste blogbijdrage vanop Chinese bodem zijn. En moeten we daar nu blij om zijn? Welja, da's altijd zo'n beetje een dubbel gevoel, hé. Enerzijds is het mooi geweest, en zie ik er geweldig naar uit de geliefden thuis terug te zien. Misschien wel de mama in het bijzonder. Die mag wellicht weer op haar gemak zijn voor een jaartje ofzo. En anderzijds is het weer zo'n beetje 'back to reality'. En dan volgt een diepe en welgemeende zucht. Pffff... Vluchten kan niet meer. Vliegen nog wel. Iets na middernacht - wat een uur - begint de vliegmarathon. Het zij zo.

Maar goed, reden genoeg dus om er nog enkele uurtjes ten volle voor te gaan. Straks, rond het middaguur, geef ik de sleutel af van mijn tijdelijk paradijsje met de zachtste matras, hoofdkussen en donsdeken aller tijden. Als ik ooit mag reïncarneren, dan graag als een eendje.
Nog net voldoende tijd dus om het souvenir-jachtseizoen voor geopend te verklaren. Altijd een spannende bezigheid. Benieuwd hoe dat afbieden gaat verlopen nu ik nog maar tot 3 kan tellen.
Nog een laatste keer genieten van de prachtige en alom gekende Shanghaiaanse skyline-by-night. Die in het echt duidelijk niet moet onderdoen voor de wijdverspreide plaatjes op internet, waarvan ik altijd vermoedde dat Photoshop ferm had toegeslagen. Niet dus, zo blijkt nu.
Nog een laatste keer via allerhande truckjes moeten proberen onthouden hoe ik mijn weg terug naar het hotel moet vinden (naar links aan dat grijze gebouw waarvan dat laatste chinees teken op een dakje gelijkt, maar dan met nog 2 stokjes naar rechts, en nog een krulletje van linksboven naar rechtsonder, dat rechtsonder een klein beetje méér naar buiten draait... ).
Nog een laatste keer die heerlijke en vaak onweerstaanbare geuren opsnuiven van al dat lekkers dat zomaar op straat te grabbel wordt gegooid. Ik wou dat ik d'er nen foto kon van nemen ofzo. De morele druk en verplichting om dagelijks mijn portie noedels of consoorten te prepareren is nu echt wel torenhoog. En ik kan nu juist zo goed met stokskes eten... Let op de term "nu juist".

Maar was het dan allemaal zo perfect? Welnee, soms verre van. De Chinezen zijn een nogal stug volkje met soms bizarre - degoutante - gewoontes. Om maar te beginnen met hun eeuwige gerochel, geschraap, gespuug en gesnuif wat ze toch zo graag en zo vol overtuiging en overgave demonstreren. Om de creeps van te krijgen. Ik bespaar u de details. 'k Heb just ontbeten. Eten en gesmak en geslurp. Niet het eerste zonder dat laatste. Ook al valt daar nog enigszins mee te leven. Maar niet als ze naast me zitten op een trein. Voor uuuuuren. En een sjiek tussen hun kiezen hebben. 'Zen' blijven is dan de boodschap. Zo zen als het maar kan. Luidop boeren. Luidop niezen. Luidop geeuwen. Ik vergeet er wellicht nog een paar. Alles kan. Alles mag. Zolang het maar voldoende decibels oplevert. Je kan hen bezwaarlijk kieszakken noemen. Zou nog een compliment voor ze zijn. Zwijns. Dat zijn het. Nie meer. En nie minder. Al las ik ooit ergens op internet : "Op reis moet je je er voortdurend van bewust zijn dat je als gast in een land verblijft waar men nu eenmaal andere omgangsvormen en andere gewoontes kent. Dat is niet afwijkend, jij gedraagt je afwijkend". Blablabla. Dus ja. 't Is weer allemaal mijn schuld. ?

Enfin. Voor wie het zich dus nog mocht afvragen: rondreizen zonder enige kennis van het Chinees is perfect mogelijk. Alle waarschuwingen en zotverklaringen ten spijt. En in geval van nood is er altijd wel een Chinees studentje dat je al een tijdje verlegen stond te beloeren, en maar al te blij is dat het zijn of haar kennis van het Engels mag bovenhalen of je op sleeptouw mag nemen.
Of ze nemen gewoon hun vertaal-app erbij, staan er vervolgens iets luidkeels in te schreeuwen, en mag je uiteindelijk lezen wat al die heisa wel mocht betekenen. Hilarische toestanden soms, want die apps zijn ook niet feilloos. Maar vaak ook een redder in nood. We leven wij nu eenmaal in een moderne maatschappij.
En voor de rest? Welja, voor de rest miste ik wel een beetje het contact met de plaatselijke bevolking. Je weet wel: nen doodgewone 'buenas dias' dus, met net dat tikkeltje méér. China is op dat vlak duidelijk geen Brazilië. Of Cuba. Om er maar een paar te noemen. En Chinees geen Spaans of Portugees. Zoveel mag duidelijk zijn. Niet zo exotisch klinkend of zelfs ogend ook. Maar toch behoorlijk indrukwekkend en veelzijdig.
En zou ik hier ooit nog willen terugkeren? Ja. Volmondig zelfs. Maar eerst verder mijn lijstje afwerken. We willen nog niet onmiddellijk in herhaling vallen, hé?

So, see you, guys. Een selectie foto's die volgt heel binnenkort. Of gewoon binnenkort, tout court. No pressure.
Leest u volgend jaar terug mee?

S x

Christmas in China

Ik ben er helemaal klaar voor. Voor de 19u van Yangshuo-Shanghai. 19 uur en 27 minuten om precies te zijn. En zij die mijn blog vanaf het prille begin meegevolgd hebben, weten intussen dat Shanghai de eindbestemming is. Schandalig, hé? Maar eerst nog een paar uur pendelen richting vertrekstation in Guilin - zo'n 90 kilometer verderop - want niet iedere stad heeft een station met treinen naar eender welke bestemming. Om u een duidelijker beeld te geven, hierbij het Belgisch scenario: eerst te voet met pak en zak naar het busstation aan Brugge statie strompelen (aan een taxi-chauffeur krijg je dat toch van zijn levens niet deftig uitgelegd), dan de bus van Brugge naar Gent (GPS: check), vervolgens de trein van Gent naar Brussel, om ten slotte de TGV vanuit Brussel naar - kweetnie, hoe ver geraak je in 19u - Zuid-Afrika ofzo te nemen. En als dat allemaal volgens plan verlopen is, gaan we met onze TGV nog eens heel laconiek opnieuw voorbij beginpunt Brugge tuffen. En misschien wel zwaaien naar de lieve mensen die zopas net aan hetzelfde traject als ik zijn begonnen. Ik zeg persoonlijk ook altijd: waarom gemakkelijk als moeilijk ook kan ?

En om het helemáál eenvoudig te maken heeft elke dorp of stad met enig aanzien ook nog eens minstens 3 bus-of treinstations (Brussel, Brussel-Noord en Brussel-Zuid), die - om het nóg gemakkelijker te maken - dan ook nog eens mijlenver uit mekaar liggen. Dus als je uiteindelijk ergens met pak en rugzak arriveert en je merkt tot je grote ontsteltenis dat je trein of bus niet wordt geafficheerd, mag je beginnen hyperventileren. Schrijf het maar op je buik vandaag nog te geraken waar je wél had moeten zijn. Maar so far, so good. Om maar te zeggen, ik kan de 4 windstreken intussen ook al afratelen. In 't Chinees zowaar. Voortaan spreek ik dus enkel nog over Brussel, BrusselBei en BrusselNan.

Op weg naar de final destination dus. Een snelle berekening maakt dus dat ik nu nog (heel even) vertoef op mijn voorlaatste bestemming, zijnde Yangshuo. Corrigeer me als ik fout ben. Maar wát voor een voorlaatste bestemming. Een ultramodern, levend en levendig stadscentrum. Tikkeltje toeristisch, maar dat mag. ?én en al kerstsfeer, you hate it or you love it - dat heel Amerikaans oogt en aanvoelt, inclusief schreeuwerige lichtreclames, de McDonald naast de Pizzahut, en de KFC naast de Starbucks, en al dit schoons netjes neergeplant te midden van het fenomenale Karst-gebergte. Ik ben fan. Restaurants ook van allerhande nationale keukens. Behalve 'die van ons'. Mijn potje moet ik dus nog zelf koken. 't Is te zeggen: een potje instant-noodles kopen en er kokend water over gieten. Maar toch. Dat water warmt zijn eigen niet op. Supermarkten - in allerhande formaat - zijn er trouwens in overvloed. Da's ook haast de enige winkel met Engels - of Engels ogend - opschrift, waar u weet waar u aan toe bent als u de deur opent: in een supermarket. Of zo u wil: surpermarket, suupemarket, en éénmaal zelfs spermarket. Maar ze hadden er in elk geval m'n lievelings-noodles, dus dat zat wel goed. Want het is niet altijd vanzelfsprekend te weten op de drempel van wélk gebouw je nu precies staat. Vooral in het begin, toen alles nog totaal onbekend terrein was, en de (figuurlijke) honger naar kennis nog groot was (nu lijk ik op dat vlak al wat 'geacclimatiseerd'). Daar stond je dan voor een gebouw, met enkel Chinese tekens. Cijfers ook wel, wat kon wijzen op prijzen, of openingsuren. Je haast luidop afvragend wat er achter de gevel van dit mooie gebouw zou mogen schuilen. Een museum? Of een postkantoor? De dienst voor toerisme? Toch even binnnenpiepen dan maar. A, nen coiffeur... En hupla, weg zijn wij.

Maar goed, de klok tikt genadeloos verder. Bijna tijd om uit te checken uit een Youth Hostel naar mijn hart (de term 'jeugd' is een nogal rekbaar begrip in een reizigers-context). Leuke mensen ontmoet. Spaans en zelfs Zweeds mogen klappen. Weliswaar nog steeds geen letter Nederlands. Tijd ook om afscheid te nemen van mijn Queensize-bed, van 5 meter op 5. Of zo leek het althans. Waarin ik vorige nacht als een blok in slaap ben gevallen. Wellicht na mijn heroïsche fietstocht. Overlevingstocht op een hindernissenparcours eigenlijk, want in het verkeer mag en kan hier alles. Na de eerste paar hectische kilometers temidden de ochtendspits kan weliswaar probleemloos overgeschakeld worden op de Genieten-modus. Met hoofdletter. Maar ik kan het nog navertellen, dus no problemo. En ook een beetje dankzij de uitputtingsslag van zo'n 800 marmeren treden richting het feeërieke uitzicht vanop Moon Hill. U moet maar eens Googelen. Ik ben er nog steeds sprakeloos van. Vandaar.

Zo. Tot over enkele dagen voor een - wellicht - laatste groet uit Shanghai, China.

S x

Survivaltocht op rails

Achttien uur op een 'hard seat' op een nachttrein. Het hoeven niet altijd (afgelaste) vliegers te zijn. 't Is ook een manier om je van punt A naar punt B te verplaatsen. Er kruipt enkel wat meer tijd in. Dat een mens dan niet meteen als een dartel veulentje van de trein huppelt, dat is dan maar zo. Achttien uur dus op een harde zetel, zonder verstelbare rugleuning, met z'n drieën knusjes naast mekaar geklasseerd, terwijl er eigenlijk feitelijk maar net plaats is voor 2. Ik had er op reizigersforums al wat onheilspellende verhalen over gelezen. Maar mijn nieuwsgierigheid heeft uiteindelijk de bovenhand gehaald. Al klinkt het al bij al veel erger dan het was. Na enkele opeenvolgende nachten op stenen matrassen en betonnen hoofdkussens (Welcome to China!) is een mens zijn lichaam precies wel tegen één en ander bestand. 't Zijn allemaal trunten.

Kan het allemaal niet wat sneller, hoor ik u denken? Jawel, dat kan. Er zoeven hier haast supersonische treinen rond die er maar de helft van de tijd over doen. Of nog minder zelfs. Ook een optie. Al riskeer je dan in het holst van de nacht op een godverlaten perron en zonder pardon van de trein gebonjourd te worden. Hoeft niet persé voor mij. Het is al geen sinecure om je overdag deftig te kunnen oriënteren en je weg ergens te vinden, laat staan in het pikkedonker. En ook al heeft China misschien de trofee van 'allerveiligste land aller tijden' op zijn schouw staan prijken, het is nog geen reden om nonchalant te beginnen doen. Daarnaast, meteen ook de kans om nog een overnachting uit te sparen én terwijl van het unieke voorbijscheurende landschap te genieten. Én ook nog eens een vastendag in te lassen, want ik vertik het op zo'n trein de toiletten op te zoeken. Ik ga liever op mijn gemak naar 't gemak, zeg maar.

En kan het allemaal niet wat comfortabeler ? Jawel, ook dat kan. Er zijn ook slaapwagons, waar je je coupé dan deelt met 3 of 5 room-mates. Naargelang. Ik heb dus gegokt op een goedkopere, minder comfortabele versie. Netjes tussen het 'gewone' volk, studenten en dies meer, die als losgelaten en uitgehongerd wild de trein bestormden - geen idee waarom, het zijn nota bene genummerde en gereserveerde plaatsen - geladen met kilo's en liters (ik overdrijf niet) voedsel en drank. Alsof hen een survivaltocht te wachten staat. En dat is het eigenlijk ook wel een klein beetje. Een soort van Dodentocht, maar dan niet te voet: je probeert de klok rond wakker te blijven. Check. Maar deze keer zónder je voeten (en in dit geval eender welk ander lichaamsdeel) te bougeren. Ook check. Lekker cosy als sardientjes naast mekaar gestapeld. Of na verloop van tijd: op mekaar, door mekaar, rond mekaar. Er wordt wat afgewriemeld, tijdens zo'n nachtelijke uren. Allemaal in de hoop toch maar één oog te kunnen dichtdoen. Twee ogen zou al helemaal Utopia zijn. Trouwens, dat tweede oog houd ik liever gericht op mijn spullen. You never know. Maar goed, er staan me nu 4 dagen recup te wachten, om vervolgens dezelfde beproeving nogmaals te doorstaan. Negentien uur dan. De generale repetitie zit er alvast op.

Maar we lopen wat vooruit op de tijd. First things first. Zopas aangekomen in Yangshuo. U volgt maar mee op de kaart.
Vorige bestemming: Lijiang, met zijn geplaveide en heuvelachtig historisch stadscentrum. Opnieuw Unesco-werelderfgoed. Ik kan er ook niet aan doen. Ze lijken er hier een abonnement op te hebben.
Wat een heerlijke verkeersvrije oase te midden van dit hectische land. Een stukje rustgevend Chinatown binnen China, als het ware. Zelfs mijn longen konden weer even opgelucht ademhalen.

En er daarna ook nog een paar verrassings-uitstapjes tegen aan gesmeten. 'Verrassing', want wát je van thuis uit ook zo secuur hebt voorbereid, als je hier in je eentje een lokale bus durft te nemen, dan kom steevast wel weer ergens anders uit dan je in gedachten had. Één: omdat de verkeers- en andere borden hier Chinees zijn voor mij (haha). En twee: omdat ik niet ten allen tijde met een gsm/gps wil rondlopen. Nen echte reiziger gebruikt een kompas. En een papieren wegenkaart. Nèg. Maar soms moet ook een echte reiziger eens zijn trots opzij kunnen schuiven. Ik zat naar mijn gevoel al een stuk langer op de bus dan wat de voorziene afstand liet uitschijnen, en mijn gps gaf me uiteindelijk gelijk. En er zat bovendien nog verdacht weinig volk op de bus ook, zich wellicht afvragend wat die vreemde eend in de bijt van plan was. Er allemaal een beetje etnisch-minderheid-achtig-uitziend ook. Een beetje scary zelfs. Alsof ik in geen bus, maar in een tijdscapsule was beland. Je weet wel, met van die grote manden op hun rug, lange houten zelfgekapte wandelstokken, geitenwollen sokken, zelfgeborduurde kledij enzo, wellicht op weg naar hun bergdorp, nog net vóór einde beschaving. Want er reed ten slotte een bus naartoe en er was nog gps-ontvangst. Mijn fantasie sloeg wellicht onnodig op hol. Maar misschien toch best mijn biezen pakken. Je weet maar nooit dat ze me die avond in hun hutsepot zouden willen draaien. Of wat doen die etnische minderheden zoal? Aan botjes peuzelen? Of peperkoeken huisjes bouwen? Shit. Of wie was dat?

Zo. U bent weer volledig mee. Tijd voor een heerlijke warme douche. En dan richting spijkerbed ofzo. Kwestie van de spieren niet al teveel te bruskeren.

S x

De grote trek richting zuiden

De rust lijkt wat teruggekeerd te zijn, na deze hectische Nationale Week. Mijn tijdelijke landgenoten zijn terug aan het werk, en hun kindjes zitten opnieuw op de schoolbanken. Alhoewel, rust... dat zal hier wel altijd een relatief begrip blijven.
De uniformen en hun parlofoons daarentegen, dat was blijkbaar geen tijdelijk fenomeen. Ook nu nog duiken ze op waar je ze het minst zou verwachten. Overal dus. Zoals in het treinstation bijvoorbeeld. Veel te vroeg dag, en net lichtjes aan het indommelen. En dan plots vanuit onverwachte hoek een luidkeelse schreeuw. Niemand rent in paniek naar buiten. Geen brand dus. Een bom al evenmin. Wellicht mag je gewoon niet indommelen in een treinstation.
Wat ook niet mag is 'DE LIJN' overschrijden bij het wachten op een aankomende trein. Riskeer je dit toch, dan heb je gegarandeerd opnieuw prijs: een parlofoon naast je oren en een mini-hartaanval. Van 't verschot alleen al zou je recht onder een trein springen. Maar dan meteen ook die verontschuldigende ontwijkende blik. En zo zijn eenieders zonden meteen weer vergeven. Want als ze nu iets roepen, zeggen of gewoon maar fluisteren. Maakt echt wel weinig uit voor mij, hoor. Nog steeds versta ik geen fluit van hun eeuwig geblaat en gemekker. Tot 3 tellen, lukt dan weer wel. Dankzij de jonge schoolmeisjes. Met de blozende kaakskes. En de aarzelende vraag: "picture of you and me?" JIE - AR - SAN ! En hupla, verblind door de flash en doof van het geschreeuw, maar de foto is in elk geval een feit. O wat is het fijn, om blanke westerling te zijn. Mijn handtekening hebben ze blijkbaar nog niet van doen. Als dank voor deze daad van barmhartigheid volgt een verplichte degustatie van al het lekkers dat ze gekocht hebben. Met de nodige tekst en uitleg. Alweer zo klaar als pompwater voor mij... Niet dat je hier ook maar ooit de kans zou krijgen om te komen van de honger. China lijkt één groot foodtruck-festival te zijn.
Aan lekker, veel en zelfs gezond eten dus geen gebrek. Gelukkig maal ik mijn dagelijkse portie wandelkilometerkes er hondstrouw door, kwestie van de hoeveelheid opgedane en verbrande calorieën netjes op peil te houden. Niet dat het er elke dag buitensporig aan toe hoeft te gaan. Helemaal niet zelfs. De instant-noodles(soep), in alle geuren, kleuren en smaken gaan hier als zoete broodjes over de toonbank. En gezien warm water ten allen tijde en overal beschikbaar is, geef ik me maar al te graag (en steeds grager) ook eens over aan dat gezond(er) alternatief. Om maar te zeggen: when in Rome, do as the Romans do.

Nu, om nog even terug te komen op die drukte van de voorbije week. Die had zo ook wel zijn voordelen, natuurlijk. Bij het zoeken naar de een of andere bezienswaardigheid bijvoorbeeld. Bussen, treinen of metro's brengen je weliswaar een ferm stuk in de richting van je uiteindelijke doel, maar stoppen uiteraard niet altijd vlak 'voor de deur'. Gewoon afwachten tot de grote meerderheid recht veert dus, en heel subtiel de mensenzee volgen. Succes gegarandeerd. Slechts één keer hadden mijn voorgangers beslist eerst een massale sanitaire stop in te lassen. Kan gebeuren. Tijd om mijn joker in te zetten weliswaar, want je gaat hier écht niet zomaar uit vrije wil naar een openbaar toilet. Niet in het station, niet in de luchthaven. Echt wel nievrans... Dan maar ongemerkt een andere bende stalken, die me in één ruk bracht waar ik moest zijn: bij het wereldvermaarde Terracotta-leger, zowaar. Opnieuw een adembenemend staaltje van cultureel werelderfgoed.
Wat mij betreft heel het stadje Xi'an trouwens. Heel gezellig. Leuk hotelletje ook. Voor de eerste keer sedert 9 dagen zelfs Nederlands horen spreken. Eigenlijk Engels, maar met Nederlands accent. Eigenlijk Nederlands dus. "Could we have a plastic bag, because we have some bread 'over'? " Fantastisch toch, die Nederlanders, om zelfs zó ver van huis, ook nog aan de eendjes in het park te denken? Toch?

Intussen zijn we het regenachtige Xi'an ontvlucht, en zijn we deze morgen beland en zelfs géland in Lijiang. Dat laatste heeft maar weinig gescheeld, na een afgelaste vlucht en 20 keer van het kastje naar de muur gestuurd te zijn, toch een andere vlucht met zelfde bestemming uit de brand kunnen slepen. Wat een gedoe om dat uitgelegd te krijgen, maar we zijn waar we wouden zijn: zo'n 2000 km verder zuidwaarts, al een stuk in de richting van tropisch weer en dito temperaturen dus. Of toch in elk geval warmere regen.
Maar meer over mijn nieuwe bestemming bij een volgende editie. Mijn soep is aan het overkoken.

S x

De Nationale feestweek

Peking is één groot pretpark. Niet alleen zijn er talloze 'attracties', die je trouwens onmogelijk in een tijdsspanne van 2,5 dagen geplooid kan krijgen. Maar overal moet je ook nog eens in eindeloos lange rijen staan aanschuiven. Veel heeft uiteraard te maken met hun Nationale feestdag, die híer officieel 3 dagen, en officieus 7 dagen duurt. Dus al wie het kan plakt er nog een 4-tal dagen tegenaan. En blijkbaar kan ieder het, want ik ben hier alle 1 miljard Chinezen al minstens een paar keer tegen het lijf gelopen. Letterlijk ook. Want ze zijn hier nogal principieel wat het éénrichtingsverkeer op den trottoir betreft. Geen evidentie voor iemand die nogal eens tegen de stroom in durft te zwemmen. Ik zal mijn tactiek op dat vlak wat moeten bijschaven, lijkt me. Ik heb het misschien niet zo voor pretparken, maar voor kermissen en botsauto's al evenmin.
Druk-druk-druk ook op de fameuze Chinese Muur (check, opnieuw een wereldwondertje dat van mijn Bucket-list kan geschrapt worden). Opnieuw knusjes omringd door datzelfde miljard spleetogen. De ruim 6000 kilometer op m'n eigen tempo afhaspelen zat er helaas niet in. Want hier is het blijkbaar een ongeschreven wet dat je steeds met zoveel mensen naast mekaar moet lopen als het pad of de weg breed is. En de traagste bepaalt het tempo. Zo is het. Maar niet slecht misschien om voor deze ene keer netjes omsingeld te zijn door al die kruipende slakken. Of je waaide zó de trappen van die kronkelende draak af. Happen naar adem dus, daarboven. Of eigenlijk gewoon doodweg adembenemend.

En om alle drukte tijdens deze hoogdagen wat in goede banen te leiden, staat de 'geuniformiseerde' Chinese medemens op elke mogelijke hoek, straat of plein naar de losgebroken menigte met vlaggen te zwaaien en als leeuwen door parlofoons te brullen : CHANG ! FUUNG ! WANG ! PANG PANG PANG ! HAAAAAAAAA ! (met dat laatste lijken ze elke zin steevast af te sluiten). Geen mens die onder de indruk is of geïntimideerd lijkt en ieder doet rustig verder zijn ding. Behalve dit puppytje hier dat deze tirannnen met grote ogen aankijkt, zich luidop afvragend waar het deze scheldtirade aan te danken heeft. Maar wellicht fluisterden ze gewoon: "Kom, kom, lieve kindjes. Braafjes aansluiten, alstublieft". Het is toch even wennen, die harde klanken, in combinatie met de oplopende decibels. Je zou zó geneigd zijn te denken dat heel China ambras heeft met elkaar.
Maar ze zijn zo lief, meneer. Je zou ze zó meenemen naar huis. Meeneem-chineeskes als het ware.

Intussen zijn we al 1, en binnenkort 2, haltes verder. Op dit ogenblik nog in het koele, kille, uitgeregende en zeiknatte Pingyao. Morgen ga ik, samen met dit hondenweer in het kwadraat, richting Xi'an. Na 3 uur in de gutsende regen vandaag heb ik mezelf beloond met een medaille, standbeeld én kop dampende koffie. Astemblief ! Dit laatste vooral omdat de thee zo zoetjesaan mijn strot uit komt.

En voor de rest ben ik toch ook al een paar keer bij 'de Chinees' gaan eten. Decadente levensstijl. Ik weet het. Terwijl je bij 'onze ' Chinees gewoon een nummertje kiest ( voor mij de 37, alstublieft, met noedels en liefst niet te pikant), krijg je hier merendeels de verrassingsmenu-van-de-dag. 't Is te zeggen: een menukaart met enkel Chinese tekens en wat cijfers. Die laatste zijn dan wel weer gewoon 'onze' cijfers. De prijzen in dit geval. Weet je niet wat je tussen de kiezen zal krijgen, je weet in elk geval wel wat het je zal kosten. Entwa van niets in elk geval. En dan wijs je iets aan "op goed geluk". Of probeer je een vis na te bootsen door eerst aan je tafel crawl te zwemmen, en vervolgens "blub blub" te zeggen. Weinig succesvol, dat laatste. Want dan krijg je eindeljk toch nog iets caoutchou-achtigs dat ligt te zwemmen (aha!) in de één of andere vuurspuwende saus. Maar met wat geluk staan er van die groezelige fotookes op, en kan je één en ander aanwijzen. Al blijkt dat geluk ook vaak van korte duur. Want dan kijk je heel hoopvol en vervolgens teleurstellend met wat ze uiteindelijk aan komen draven. En kan je enkel maar concluderen dat de garçon ofwel blind is, ofwel zelf geen chinees kan lezen.

Zo, voor zover deze monoloog. 't Is voor mij tenslotte ook zondag slash rustdag.

S x

Over principes enzo

Ondergetekende probeert áltijd en overal op tijd te zijn. British Airways niet. Punt. British Airways is koppig. En principieel. Té principieel. U oordeelt maar zelf: twee arme stakkers werden prompt geweigerd op de vlucht London-Peking wegens ocharme - enkele minuten te lang heen en weer gehold tussen het kluwen van gates en terminals, en dus enkele minuten te laat. Okee, ergens moet een grens getrokken worden. Dat hun bagage die al lang en god-mag-weten-waar in het vliegdekruim ligt (lees als: vlieg-dek-ruim, niet: vlieg-de-kruim) mede gediskwalificeerd wordt, hoort er ook bij. Bagage mag niet alleen vliegen. Zo is dit. Om veiligheidsredenen. En dat die niet in één-twee-drie terug te vinden is, dat ook. Maar anderhalf uur om de bagage van de 2 onfortuinlijken terug te vinden? Versus een mogelijke vertraging van een paar minuten... U zal mijn ergernis straks wel wat beter begrijpen.

Soit. Geen drama uiteraard, dit oponthoud. Bezighouderij zat op de vlieger: eten, schaapkes tellen, filmke kijken, stijve nek weer rechttrekken, stiekem het fleece-dekentje van de nietsvermoedende buurman proberen inpikken, .... En even later nog eens hetzelfde verhaal. Eat, try-to-sleep and repeat dus. Nog maar eens snuisteren in het Disneyfilm-aanbod dan maar. Frozen, viel deze keer in de prijzen én smaak. Perfect passend in de hele context trouwens. Want zo verlaat je een airco-vlieger nu eenmaal : vervrozen en tot in de diepste porie van je lijf onderkoeld. Ik ga er nooit aan wennen.

Maar de gedachte alleen al aan de spoedige hereniging met flip & flop en iets Tshirt- en shortachtig (het kan nog nét) deden de innerlijke temperatuur prompt al wat stijgen. En nog even later brak zelfs het zweet me zowaar helemaal uit... Toen we nog met 4 overschoten aan de bagageband. En er nog slechts 1 koffer op de band tuimelde. Niet de mijne. Miljaarde!

Niet verloren, maar met 1 dag vertraging te verwachten én persoonlijk afgeleverd, wist men me op het hart te drukken. In perfect Engels, zowaar. "Tomorrow, same time, other flight" dus. Ik ga er mijn slaap voorlopig niet voor laten. Tomorrow is inderdaad another day.

Ook al denk ik: Iets van bagage. En alleen reizen. En principes. Enzo.

Een paar uur later en 30 pond schadevergoeding rijker (voor een tube tandpasta en gouden tandenborstel) stond ik al op het plein van de Hemelse Vrede ofte het Tian A'men-plein. Ronkende namen, me dunkt.

Ofte, stilstaan is achteruit gaan.

Zo, u bent weer even up-to-date. Tot over enkele dagen voor een langere en wellicht al betere impressie. Chinezenland is ten slotte nog maar enkele uren pril voor mij. Maar er lijkt alvast iets moois in de maak. Dat wel.

S x

Welkom op mijn Reisblog - van Beijing tot Shanghai

Ni Hao,

Zo verschrikkelijk ver reikt mijn kennis van het Chinees zich. Niet bepaald ver dus. Of dit voldoende zal zijn om dat mega-land gedurende een 3-tal weken te doorkruisen? Ik ben overtuigd van wel. Sommige onheilspellers noemen me knettergek. Het zou kunnen. Maar who cares. Zot zijn doet geen zeer.

Geen tot in de puntjes verzorgde of duur-georganiseerde reizen voor mij. Hier geen schaapje dus dat braafjes de herder en zijn kudde volgt. Waarom met de stroom meezwemmen, als tegenstroom ook kan, denk ik dan.

De Chinese Ambassade stond er op al een reistraject voor hen uit te stippelen. Zoniet, kon ik naar mijn visum fluiten. Ze hebben het netjes voorgeschoteld gekregen. Tot in het kleinste detail. In ruil voor dat felbegeerde visum. Niet dat er nog veel overschiet van het oorspronkelijk traject. Veel verplaatsingen zullen er namelijk met de trein afgelegd worden. En treinen worden best op voorhand geboekt. Althans, als je nog zeker wil zijn van een plaatsje. En de ervaring leert dat de Chinese NMBS ook af en toe eens een trein durft af te schaffen, in staking gaat, of een stationneke durft te sluiten. Zomaar. En dan mag de puzzel – die zo netjes in elkaar paste – helemaal opnieuw gelegd worden. Tot vervelens toe. En net zolang tot de stukjes opnieuw precies in elkaar passen. En het lijkt zowaar nog gelukt ook. Denk ik dan. Hoop ik vooral.

In elk geval: in Peking – ofte Beijing – geraken, dat zal wel lukken. Daar zal een vlieger - maandenlang geleden geboekt - netjes voor zorgen. Dinsdagmorgen 3 oktober zou dit moeten gebeuren. En 1 dag later, de 4^de dus, gaat de vuurdoop van start. En dit 3 weken lang. De kunst zal erin bestaan om uiterlijk op 25 oktober eindpunt Shanghai bereikt te hebben. Via een hoop tussenstops en omwegen, welteverstaan. Het enige al wat beter voorbereid of uitgestippeld dan het andere. De voorbereidingen stonden de laatste weken en dagen door omstandigheden wat op een laag pitje. Je kunt nu eenmaal niet alles plannen in het leven…

Of ik mijn 2 bondgenoten – flip & flop – in mijn rugzak zal moeten proppen, dan is nog zeer de vraag. Hoogzomerse temperaturen zullen er wellicht niet op het programma staan. Al hoef ik nu ook niet meteen skibotten te overwegen. Ergens iets tussenin vermoed ik. Ideale temperaturen om rond te tjolen wellicht.

Mijn andere partner-in-crime – Miss Tablet – zou dan weer eens een totaal onmisbaar item kunnen zijn. Tot op de laatste Megabyte volgepropt met een schat aan informatie. Van routeplanners, tot vertaal-apps en gedetailleerde metroplannen. Ik vermoed dat ik ze wel eens ferm van doen zal kunnen hebben.

Zo. Dit was alvast een tip van de sluier. Wat nog allemaal onder deze sluier verborgen gaat, is voorlopig zowel voor jullie als voor mij een mega-mysterie.

Rest me nog af te sluiten met de traditionele praktische afspraak: Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Tot over enkele dagen - wellicht vanop Chinese bodem !

S x

Rust zacht, tante…
Hou je van daarboven een oogje in het zeil?